Текст на русском языке ЗДЕСЬ.
Воля, як у цябе выявілі хваробу?
— Гэта адбылося вельмі нечакана. Калі глядзець звонку, у мяне была прыгожая карцінка. Муж, які кахае, дзве маленькія чароўныя дачкі, любімая праца, мама, з якой цёпла, якая разумее цябе, дапамагае фінансава, клапатлівая свякроўка, якая імкнецца дапамагчы і накарміць, шмат блізкіх сябровак. Вонкава ўсё было ок, а ў сярэдзіне ў мяне ішла вайна. Столькі было напружання, якое патрабавала свайго выйсця! Мне падабаецца сцвярджэнне «калі мы не вырашаем штосьці на ментальным узроўні, цела бярэ нагрузку на сябе».
Вось так, заснуўшы аднойчы ў штодзённых клопатах, рыхтуючыся да Вялікадня і чакаючы вяртання мамы з Ізраіля… А потым, за адну ноч усё змянілася: прачнулася я ў іншым пакоі, побач з занепакоеным мужам. Выявілася, у начы быў сутаргавы прыступ, як у фільме «Брыльянтавая рука»: апрытомеў- гіпс, так і я, прачнулася — і ў мяне пачалося іншае жыццё. Мяне гаспіталізавалі, адна лякарня, другая, першая аперацыя, пастаноўка дыягназу, чаканне наступнай аперацыі па выдаленню злаякаснай пухліны і ў гэты ж час сустрэча з сімптомамі хваробы і шмат страху. У першай лякарні казалі пра проста пухліну, потым галасілі: «У Вас такая хвароба!!» і называлі ўжо другую стадыю, аб сапраўднай трэцяй стадыі я даведалася толькі праз пяць гадоў пасля аперацыі.
Калі цябе больш за ўсё «штарміла»?
— Было некалькі складаных момантаў. Цяжэй за ўсё мне было перад хваробай, калі адчувала ўнутры шмат напружання і безвыходнасці. Хвароба для мяне стала як разрадка напружання.
Другі момант, калі не казалі дакладнага дыягназу, а казалі: « У Вас такая хвароба!». І ў той жа час заставацца ў аднамеснай палаце з кратамі на вокнах і пятлёй антэны на гэтых кратах. Балазе, што ў той час былі мабільныя тэлефоны, можна было падзяліцца з іншымі і зняць напружанне, пасмяяцца над такой карцінкай знешняга свету.
Атрымліваецца, хвароба ініцыявала змены ў жыцці?
— Так, хвароба ініцыявала нараджэнне новай мяне, мяне сапраўднай. Я ўдзячная Богу за такую магчымасць, але перажыць гэта ўсё яшчэ раз мне б не хацелася.
Жыццё для мяне зрабілася ярчэй. Я нават калі вярнулася да сябе ў кватэру, шпалеры на сценах таксама сталі ярчэй. Была вясна, сімвал абуджэння новага жыцця. Кожную раніцу, калі прачыналася, дзякавала Богу за новы дзень і новыя магчымасці.
Я стала больш дазваляць сабе, хадзіла на асабістую тэрапію, наведвала групы сузалежных- гэта быў прарыў.
Мне далі другую непрацаздольную групу інваліднасці.
Я стала сабе больш дазваляць у прафесійным плане, ўкладваць у сябе. Калі раней маім перакананнем было «Усё лепшае — дзецям”, дык пасля дыягназу стала «Навучыць дзяцей можна толькі ўласным прыкладам». І, напэўна, гэта ў мяне атрымалася — я бачу зараз актыўную пазіцыю маіх дзяўчатак, і мяне гэта натхняе і зачароўвае.
Пра што ты марыш?
— Калі пачалася гісторыя з пастаноўкай майго дыягназа, а гэта быў працяглы працэс, больш за месяц, мне хацелася падзяліцца сваім досведам, чым, менавіта, я зараз і займаюся. Адна мая мара збываецца. Таксама мне б хацелася быць карыснай для іншых людзей.
Я пасля школы абрала прафесію псіхолага і яна мне заўсёды вельмі падабалася і натхняла мяне, але пасля хваробы я выйшла на новы прафесіянальны ўзровень. Наведванне тэрапеўтычных групаў, інтэнсіўнасць працэсаў зачароўвала, навучанне ў экзістэнцыяльным напрамку, супервізарскія групы — усё гэта адчыняла новыя магчымасці і давала мажлівасць адчуваць сябе жывой і ўразлівай і рухацца далей у мэтах лепшага разумення сябе. Часам у нейкіх сваіх працэсах узнікае такое моцнае захапленне будовай працэсаў сусвету, што проста дух займае.
Яшчэ адна мая мара — гэта праводзіць групы: групы для людзей, у якіх баліць душа, неважна з-за якой прычыны. Мне падабаецца выказванне доктара Аляксандра Аляксейчыка: «Боль — гэта Божая любоў». Рост і змены непазбежна звязаны з болем, аднак, калі ёсць устойлівы і разумеючы іншы побач, жыццёвыя складанасці перажываюцца нашмат цікавей і прадуктыўней, але гэта на маю думку. Мне пашчасціла прачытаць кнігу доктара Джэймса Б’юджанталя «Навука быць жывым» аб групавой псіхатэрапіі. Маё меркаванне, што жыццё — гэта лепшая псіхатэрапія, аднак важна прысутнасць жывых і шчырых блізкіх, гатовых пачуць, зразумець і прыняць цябе такім, які ты ёсць, што дазволіла б у сваю чаргу самому быть адкрытым да зменаў.
Чаго б ты пажадала тым, хто праходзіць лячэнне?
— Я лічу, што ў кожнага з нас свой шлях. Я маю ўпэўненнасць, што ўсе, што адбываецца з намі ў нашым жыцці- вельмі важна і гаюча для нашай душы.
Я бы хацела пажадаць людзям, якія знаходзяцца ў такой складанай жыццёвай сітуацыі, даверыцца Богу ці самому Жыццю- прыслухоўваючыся і давяраючы сабе. Вельмі важная згода перш за ўсё ў сваёй душы. Беражыце сябе і сваіх блізкіх.
! Адкрываем запіс ў тэрапеўтычную групу Вольгі Хаменка. Пішыце асабіста да Вольгі ў Фэйсбук або нам, мы дапаможам ўсталяваць кантакт: +375-29-627-8035 (viber, whatsapp, telegram), oncopatient.by@gmail.com з пазнакай « у групу да Вольгі Хаменка»
P.S. Пасля заканчэння гутаркі яе ўдзельнікі дэгуставалі Шарлотку з батона па сямейным рэцэпце Вольгі Хаменка і гістарычны Морс журавінавы ў адаптацыі шэф-кухара, гісторыка кулінарыі Алены Мікульчык.
Дзякуем Веры Лебядзеўскай за пераклад размовы на беларускую мову.
