Вельмі часта ў сваім жыцці мы можам выступаць у той ці іншай ролі. Некаторыя з нас па розных абставінах могуць стаць закладнікам нават адной ролі. Або прырасці да фальшывай маскі. Мы таксама можам іграць на публіку, і часам не разумеем, чаму гэтая роля ў адным выпадку мне дапамагае, а ў іншым перашкаджае. Як разабрацца і зразумець сябе?
Такі кірунак у арт-тэрапіі як грыматэрапія і роднасная ёй маскатэрапія як раз дае такую магчымасць. Адмысловая важнасць гэтага кірунку арт-тэрапіі для людзей з анкалагічным дыягназам палягае ў тым, што змены, якія адбываюцца падчас лячэння, пацыенту нярэдка зусім не падабаюцца. На адным з заняткаў адна анкапацыентка сказала, што трансфармацыя з ёй, з яе целам непазбежная: “Я стала іншай і я тую новую сябе не ведаю”. Як адаптаваць сябе да новага вобразу не толькі вонкаваму, але і ўнутранаму? І вось менавіта грыматэрапія дае такія магчымасці для адаптацыі.
Чым карысны гэты кірунак арт-тэрапіі ў цэлым для любога чалавека, які шукае новыя сэнсы?
Грыматэрапія уплывае на глыбінныя ўнутраныя працэсы. Мэта такой практыкі — не прыгожы малюнак, а прамацванне самаідэнтыфікацыі, поўная адмова ад фальшывай ролі.
Грыматэрапія:
– развівае ўменне прыслухоўвацца да сябе, давяраць сабе, даведвацца пра сябе нешта новае.
– дазваляе прымерыць новую незнаёмую мне ролю, пражыць яе і ацаніць, што табе асабіста падыходзіць больш.
Гэты метад можна па-рознаму выкарыстоўваць. Можна самой маляваць сабе твар, а можна дазволіць гэта зрабіць іншаму чалавеку. Калі не спадабаецца, заўсёды можна змыць і зрабіць нанова, пакуль не спадабаецца. Гэта нармальна – змяняць нешта асобнае ў сабе або шукаць свой новы вобраз.
Ствараючы іншы вобраз, чалавек як бы стварае новы характар, дзе можна адчуць сябе, магчыма, смялей, разчэй, адпусціць набалелыя пачуцці крыўды, віны, цяжкія перажыванні, паспрабаваць нязвыклыя ў рэальным жыцці асаблівасці камунікацыі. Узаемадзеянне можа адбывацца як у пары, так і ў групе. Калі чалавек пераадольвае страх быць спантанным, смешным, адбываюцца цуды. Усе ўдзельнікі зараджаюцца вялізнай энергіяй ад самаадкрыццяў у сабе.
Больш за тое, гэты працэс развівае давер, вельмі моцна аб’ядноўвае. Таму што калі мы дазваляем іншаму маляваць на сваім твары, якім ён цябе бачыць, мы разам пражываем нейкія дзіўныя моманты душэўнага яднання, становімся адным цэлым.
З аднаго боку, гэта давер да соцыума, а з другога, магчымасць паглядзець на сябе іншымі вачыма. Часам цябе бачаць больш добрым, больш шчодрым, больш смелым, чым ты да гэтага думаў пра сябе. І вельмі важна даведвацца пра сябе тое, што часта застаецца ў цені для самога чалавека, і прысвойваць, ужываць у рэальным жыцці. І гэтае пачуццё яднання і супольнасці вельмі дапамагае і падтрымлівае не толькі на самім занятку, але і доўгі час пасля яго.
У сваёй практыцы я сутыкалася з тым, як грыматэрапія дапамагала анкапацыентам ствараць новыя вобразы. Людзі часта пры гэтым казалі: «Я не ведаю, што мне гэтае жыццё прынясе. Але я хачу паспрабаваць быць дзёрзкай ці настойлівай, ці смелай». Калі мы апранаем маску, то гэта як бы не я, а нейкі іншы чалавек, ён пачынае рабіць нешта новае, тое, чаго ў сваім рэальным жыцці не спрабаваў. Напрыклад, сарамлівы чалавек можа паспрабаваць быць больш адкрытым, разгневаны – больш мякчэйшым. У грыматрапіі мы можам прасіць аб дапамозе ці вучыцца казаць “не” – гэтыя два навыкі цяжка даюцца некаторым людзям. У гульні мы можам мяняць тэмбр голасу і назіраць, як гэта ўплывае на тых, хто побач.
Спрабуючы новую для сябе ролю, пражываючы яе на занятках па грыматэрапіі, мы адкрываем у сабе новыя бакі, тое, што падабаецца, ужываем потым у паўсядзённым жыцці, тым самым змяняючы яго. Што наша жыццё?
Гуляйце з задавальненнем і сэнсам і будзьце здаровыя,
ваша анкапсіхолаг Іна Малаш.
Ці выкарыстоўвалі вы грыматэрапію ў сваім жыцці пасля анкадыягназу?
Тэлефануйце, пішыце на пошту oncopatient.by@gmail.com ці ў сацсеткі.
