у адаптацыі шэф-кухара Алены Мікульчык.
Рэцэпт нацыянальнай кухні.
|
|
Інгрэдыенты:
— 500 г аўсянай крупы |
Чытаць/Скачаць на беларускай і рускай мовах можна ТУТ.
Спосаб прыгатавання:
- Ваду закіпяцім і астудзім да 30-40 °С.
- Аўсяную крупу змелем у кавамолцы ў муку грубага памолу.
- У ёмістасць (ідэальна падыдзе 3-літровы слоік) усыпаем аўсяную муку, заліваем вадой, дадаём кефір.
- Размешваем і пакідаем ферментавацца пры пакаёвай тэмпературы 36-48 гадзін. Раз у суткі пажадана збоўтваць.
- Затым працэджваем сумесь праз дробнае сіта. Пакінуты жмых выкідваем.
- Атрыманая вадкасць і ёсць закваска, якую можна захоўваць у закрытай ёмістасці ў халадзільніку 3-5 дзён.
Гістарычная даведка
Авёс належыць да старажытных сельскагаспадарчых культур, якія як пшаніцу, ячмень, проса, сачавіцу і інш., вырошчвалі нашы продкі з далёкіх старажытных часоў, за тысячы год да нашай эры. Археолагі тлумачаць гэта тым, што яны добра растуць нават на дрэнна апрацаванай глебе. На рубяжы эр пачынаецца шырокае распаўсюджванне культуры жыта як найбольш прыстасаванага да вырошчвання ў лясной паласе Усходняй Еўропы, у тым ліку і на тэрыторыі сучаснай Беларусі.* З’яўленне такой унікальнай закваскі або цэжы, якую выраблялі з аўса, жыта, пшаніцы, а потым і грэчкі, было невыпадковым. Менавіта такая цэжа дапамагала вырабляць стравы густой кісельнай кансістэнцыі, каб было зручна есці тагачаснымі драўлянымі, касцянымі або керамічнымі лыжкамі круглай формы з кароткай ручкай ці макаць хлеб або блін, калі лыжак у сям’і не было. Звыклы для нас рэдкі суп з’явіцца спачатку на заможным стале напрыканцы XVIII стагоддзя, а шырока распаўсюдзіцца толькі ў XIX. Акурат у гэты час атрымаюць шырокі распаўсюд і металічныя лыжкі з доўгай ручкай і добра нам знаёмай авальнай формай.
* “Гісторыя Беларусі” т.1. Старажытная Беларусь. Стар. 79, 107-108. – Мн, ВП “Экаперспектыва”, 2000 г.
